Hoe ga jij een uitdaging aan?

Uitdagingen aangaan blijft spannend, want een uitdaging is pas een uitdaging als je eventueel kunt falen, toch? Of toch niet, dat vraag ik mij af. Ik ben ruim voor het tijdperk van de Youtube challenges de gekste uitdagingen aangegaan. Een novelle schrijven in een maand (Nanowrimo), 1000 kilometer wandelen, koud douchen, zomaar een paar voorbeelden van uitdagingen die op kwamen en ik nodig vond om aan te gaan.

Hoe werkt dat dan zo’n uitdaging vroeg ik mij laatst af in een moment van reflectie. Waren het wel uitdagingen of wist ik eigenlijk wel dat ik het kon en was er meer sprake van doorzetten, niet opgeven, gewoon doen.

Meestal gaat het om iets dat je uit je comfortzone sleurt. Neem bijvoorbeeld koud douchen! Onder die warme douche staan en dan resoluut de warme kraan op koud zetten, vervolgens voelen hoe je geest en lichaam explodeert. Echt wel een uitdaging de eerste twee weken en daarna merk je dat de aanpassing is geslaagd. Je kunt het en het voelt weldadig, mission completed!

Mindset

1000 kilometer wandelen, het lijkt veel, maar met de juiste mindset is het eigenlijk heel makkelijk. Misschien is dat het; de mindset waarmee je start. Een soort weten dat je het wel kunt, dat het mogelijk is, dat je kunt groeien. In tegenstelling tot het denken in ‘ik kan dit toch niet’. Carol Dweck deed er onderzoek naar en schreef er zeer toegankelijke boeken over. In deze TEDxtalk gaat ze in op het belang van de juiste mindset voor je aan het avonturieren gaat!

We moeten af van het ‘ik-kan-het-toch-niet-denken’ en het inwisselen voor het ‘ik-kan-het-nog-niet-denken’. Voel je het verschil? Bij het eerste denken versla je jezelf al bij voorbaat, bij het tweede weet je dat je het misschien nu nog niet kunt, maar dat je van de ervaring gaat leren hoe je het uiteindelijk wel kunt bereiken.

Het volgende plaatje laat het mooi zien wat het verschil is tussen een statische mindset van niet kunnen (fixed mindset) en een mindset van ‘met de juiste inspanning is het mogelijk’ (growth mindset).

Is alls dan mogelijk? Ach sommige zaken laat ik graag aan mij voorbijgaan. Een violist zal ik nooit worden. Maar wie weet, als ik het echt zou willen. Als ik er echt voor wil gaan en dagelijkse 8 uur wil oefenen 😉

Terug naar de uitdagingen. Misschien heeft het ook wel te maken met waar je het eigenaarschap‘locus of control’ neerlegt van je handelen. Ben jij het die aan het roer staat of is het de omgeving die van invloed is op jouw slagen? Kwam jouw falen doordat anderen je tegenwerkte of omdat je er gewoon nog niet klaar voor was. Leg je de verantwoordelijkheid voor je nieuwe dieet bij je App of coach of pak je hem zelf? Geef je op of ga je door?

Hoe ga jij je uitdagingen aan? Liggen ze ruim buiten jouw ‘comfort zone’, zijn ze binnen een jaar haalbaar (die 1000 kilometer) of vergen ze misschien wel 10.000 uur oefening. Voor mij zijn het meestal zaken waarvan ik denk ‘moeilijk, maar niet onmogelijk’. En dan bij succes telkens je grenzen weer verder leggen, want het succes levert meteen een mooie stapsteen naar het volgende doel.

Ben benieuwd hoe jij naar uitdagingen kijkt!

 

 

 

 

 

 

35 jaar later! Self revisited!

Dat je weer in een te krap zaaltje van de Radboud Universiteit zit in afwachting van een docent die hopeloos klooit met de afstandbediening van de beamer. Nu als ouder van een student, niet meer als die ongedurige eerstejaars. Maar dan neemt hij ons mee van Freud naar het Social Self. Van de analyse op de sofa naar de opkleurende hersengebieden bekeken door fMRI.

Hoe kennen we onszelf eigenlijk? Door eigen interpretatie, reflectie of door de ogen van anderen?

Onze ouders, de eerste juf, vrienden en vriendinnen. Op de klippen gelopen relaties. Werkgevers, projecten met maatschappelijke impact en intieme feestelijke momenten. Trouwen, je eerste kind. Alles straalt af op jou door de ogen van die ander.

Wie ben je eigenlijk en wat heeft je gemaakt tot wat je bent. Wat was de impact van het overlijden van mijn vader toen ik nog veel te jong was.

Het college kabbelt voort en ik voel mij weer even de eerstejaarsstudent van lang geleden. Het zien van jezelf door de ogen van die ander. Denken over wat de ander misschien van jou zal denken. Zit daar niet de kern van het niet weten en kennen van het zelf? Maar ook de pijn van mensen die leven naar de beelden van anderen, onderweg zichzelf vergetend!

Het is te vroeg om mijn vinger op te steken, om een tegenverhaal voor te stellen. Ik luister geduldig en daar is ie ‘basking in reflected glory’! De mooiste zin uit een college van zeker 35 geleden. Zomaar uit de mond van een niet native Engels sprekende prof. Ik zeg je er is niets veranderd, maar ook zoveel.

Blijf vooral je eigen social self! Cheers!

 

[Foto: Henk en Dionne @Radboud]

Oud worden, hoe doe je dat?

Oud worden! Iedereen wil het, niemand zit er op te wachten! Sommige zeggen ‘Die young while living life to the max’, maar stel dat je toch oud wilt worden. Grijs en wijs! Je kennis wilt overdragen aan de jonge generaties, je kleinkinderen zien opgroeien, hoe doe je dat dan het best.

Harvard (US) deed er 75 jaar onderzoek naar. In hun Grant and Glueck study deden ze onderzoek naar een  rijke en een arme populatie. Opmerkelijke overeenkomsten? Geld maakt niet gelukkig wat betreft het bereiken van een hoge leeftijd, status ook niet, het hebben van waardevolle relaties wel. Dit weten we inmiddels wel toch? Maar dit onderzoek voegt daar het volgende aan toe. Het goed omgaan met trauma’s of psychisch leed! Laat trauma’s of leed niet zeuren, maar pak het gericht en overtuigend aan. Allemaal naar de shrink dus, of uithuilen bij die waardevolle relatie. Maak uw ellende bespreekbaar en ‘grow old’

Ach het is bijna kerst, sowieso tijd voor contemplatie en het mentaal flossen van de hersencellen. Ik wens u een lang leven!