Dutch Design Week 2019

De Dutch Design Week 2019. Een mooie gelegenheid om de ideeën van 2600 internationale designers te bekijken en te doorgronden. Veel nieuwe materialen, neem bijvoorbeeld paddestoelen om mee te bouwen, maar ook hout als materiaal om co2 op te slaan.

Veel social design, bekende en nieuwe designers. Veel filosofische vragen die de moeite waard zijn te stellen.  Robots die jouw emoties lezen, sustainable design, hergebruik, afval bestaat niet meer.

En natuurlijk de niet te missen Graduation Show 2019 van de Design Academy. Maar ook ‘De Angstfabriek’ over  hoe ‘angst’ gebruikt wordt om nieuwe producten aan de markt te brengen. Kortom een kijkje in de toekomst en het heden onder het motto: If not now then when?

Een goede reden om af te reizen naar Eindhoven. Nog te zien tot en met 27 oktober.

Kan kunst ons nog redden?

Kan de kunst ons nog redden van het wegzakken in het moeras van de middelmatigheid? Wakker schudden uit onze gemakzuchtige slaap van het alledaagse ‘makkelijke’ leven en lonkende vergetelheid? Wat raakt ons nog in het dagelijkse bombardement van prikkels, personal marketing, live streams en social stories?

Terwijl de huidige culturele en maatschappelijke thema’s schreeuwen om kunstenaars met een mening, lijken ze vooral bezig met business en verdienmodellen. Waar is de kunst als disruptief, schokkend, blaffend, schreeuwend?

Kunst die ergens over mag gaan. Niet mooi, maar zuur als Fluoroantimonic acid! Niet gevoelig, maar bijtend! Kunst niet opgeslagen in verfijnde koepels met gedempt licht en verfijnd geconditioneerde zalen, maar het liefst op ruwe muren ‘in your face’!

Niet leren schilderen als Rembrandt, maar leren creëren als Banksy, daar waar het er toe op, op straat! In het oog van alledag om je uit te dagen, je te verwonderen, om je te vragen je oordeel echt te onderzoeken! Kan kunst het nog?

Dat vraag ik mij dan af terwijl ik door De Fundatie loop. ‘Vrijheid, de vijftig kernkunstwerken vanaf 1968′ een mooie expositie met dito boek.  Spannende werken, uitdagend, soms confronterend, keurig verscholen onder de geglazuurde UFO.

Een overzichtstentoonstelling is natuurlijk altijd ‘uitdaging met terugwerkende kracht’, vooral aanzettend tot glimlachende beschouwing of niet? De curatoren hebben immers besloten dat dit de belangrijkste kernkunstwerken zijn.

Mooi, maar blijft mijn vraag ‘waar hebben ze zich verscholen, die commentatoren van ons huidig tijdsgewricht?’ Wanneer kruipen ze de academie uit om zich te roeren, te spiegelen, te confronteren, aandacht te eisen? Is de klimaatmars een eerste voorzichtige eruptie van jong aanstormend disruptief talent?  De nieuwe Banksy’s of JR’s schreeuwend in je gezicht! Ik hoop het!

Kan kunst ons nog redden? Of hebben we de kunst gered en is de verbijstering, de verwondering, gestorven?